The yellow brick road.

Af en toe doe ik eens zot :-)

Zo volgde ik bvb. een paar jaar geleden een cursus improvisatietheater.

Niets voor mij, want ik ben niet ad rem genoeg, maar oh zo leuk! Wat was het een heerlijke groep en een losse sfeer. Zo heerlijk uitbundig gelachen.

Ik leerde er ook een belangrijke les. Meesterlijk afgaan.

De oefening ging als volgt. Je kwam alleen op het podium, vertelde een mop (of zong een liedje of vertelde een kort verhaal), waar vervolgens een geladen stilte op volgt. Geen applaus, geen reactie. En wat doe je dan?

Men wilde ons leren dat er in comedy land niet altijd positief gereageerd wordt op wat jij gecreëerd hebt. En hoe ga je daar dan mee om?

Zo is dat natuurlijk niet alleen op een podium, maar ook in ons dagelijks leven.

Men zit niet altijd te wachten op je verhaal, je product, wat jij in de wereld wil zetten. En er is zeker niet altijd applaus of waardering voor het harde werk dat jij (achter de schermen) hebt gedaan.

Als je een (grote) verandering aangaat in je leven; hetzij op jobgebied, qua woonplaats, in partnerschap enz., is er een grote kans dat dat een proces is van vallen en opstaan! Uitproberen en bijsturen. Telkens opnieuw.

Het lijkt veel eenvoudiger om mee te blijven draaien in de ratrace, in de wereld zoals jij hem kent. Maar niets is minder waar. Blijven meedraaien tegen je eigen natuur in, brengt je innerlijk helemaal uit balans.

Het beginnen aan verandering, zonder te weten waar dat gaat eindigen, vraagt veel moed en doorzettingsvermogen. Als cliënten in coaching zulke stappen beginnen zetten, barst mijn hart van trots!

Toen ik zelfstandige werd, zei iemand tegen mij: “Oh, ik heb ongelooflijk veel respect voor zelfstandigen.” Ik vond dit heel lief en ondersteunend, tot ik besefte dat deze persoon bedoelde dat hij respect had voor het zichtbaar succes dat zelfstandigen soms bereiken; het eindresultaat dus. Toen ik na een tijd niet zichtbaar meer inkomen had (eerder zelfs minder), geen dikke auto of sjieke GSM, ging die persoon er van uit dat ik maar aanmodderde en dat er van mij ‘nooit iets zou komen’.

Zulke reacties kunnen ontmoedigen.

Toch zijn falen, vallen en opstaan, meesterlijk afgaan, gewoon deel van een succesvol leven, welke weg je ook kiest, op welk levensdomein de gewenste verandering ook ligt.

Belangrijk hierbij is jouw definitie van succes. Wat betekent voor jou succesvol zijn? Dat kan ook nog veranderen naargelang je bijstuurt na het vallen en weer opstaan.

Succes is voor iedereen iets anders. Voor mij is dat in overvloed kunnen leven van wat ik graag doe (work in progress), een netwerk hebben met prachtige mensen om mij heen die elkaar upliften en oprecht in het leven staan (check!) en tijd genoeg hebben om te groeien als mens en om te genieten van het leven (check!)

Voor iemand anders kan dat die sjieke auto zijn of een groot huis. Prima als dat jouw definitie is van succes. Voor nog iemand anders is het misschien genoeg tijd hebben om te spelen met de kinderen of een schuur hebben om kunstwerken in te maken. Het kan alle kanten uit.

Wat het ook is voor jou, vergeet niet om de weg ernaartoe te appreciëren, jezelf een pluim te geven omdat je de moed hebt om die weg te gaan.

Ik geloof oprecht dat we, hoe dichter we komen bij onszelf onder alle conditionering, een warmere maatschappij creëren.

Weet dat het vallen voor iedereen ‘kak’ voelt en het faalgevoel diepe wonden kan slaan. Laat ons daarom mild zijn, voor onszelf en voor anderen die de verraderlijke én mooie yellow brick road bewandelen, onderweg naar de Wizard of OZ.